Vandaag ben ik van bij Nele in centrum Kortrijk naar het Skatepart Luxaplast in Marke gewandeld om er een sticker van Haiko te gaan ophangen. 

Er moest gewandeld worden. Na bijna 4 maanden intens in de fitness krachttraining en cardio gedaan te hebben, moet er nu na een paar weken van bijna geen sport weer beweging in de zaak komen. Dat, en aangezien ik nog niet werk, moet ik mijn dagen nuttig invullen en bezig blijven. Anders geraak je te snel verzeild in gemijmer en gepeins en als je dan te lang alleen met je gedachten bent, raak je gedeprimmeerd. En ik wil gerust regelmatig melancholiek en verdrietig worden, maar niet gedeprimmeerd. 

Ik had het er afgelopen zaterdag op de nieuwjaarsreceptie van mijn carnavalsbende nog over met Stijn. Ik voel me momenteel anders dan voor de dood van Haiko, maar geenszins miserabel of kapot van verdriet. Ik voel een soort van tristesse, maar daar zit ook veel schoonheid en warmte in. Ik heb vrede met Haiko's afscheid.

Het was tijd. Hij had genoeg afgezien. Zoals het er de laatste dagen aan toe ging...het was volledige ontmenselijking...hij is beter waar hij nu is dan onder de levenden op die manier. En, hij was zo lang dapper en strijdlustig dat ik het aan hem verschuldigd ben van die strijdlust verder te zetten. Ik doe hem daar meer eer mee dan in een hoekje te gaan liggen schreien. Ik voel ook geen boosheid of frustratie. Hij trok het lotje van de kanker. Een gen-mutatie door "de natuur" bepaalt en waar niemand schuld aan heeft. We hebben hem gekregen door de natuur die heeft gewerkt en moeten afgeven door de natuur die niet perfect is en haar werk even niet deed zoals we meestal voorzien. Hoe graag ik mijn kind ook zie en hoe hard ik hem ook zal missen, ik accepteer dat hij, in tegenstelling tot vele anderen, maar 17 jaar heeft gekregen. Hij heeft ze dan teminste wel mooi ingevuld en een indruk nagelaten bij velen. Als dat zijn lot is, dan aanvaard ik dat. Misschien was hij er wel om ons allen samen te brengen en te laten beseffen dat het leven erg broos is en wij al te vaak met banale zaken onze dagen vullen, elk in ons eigen coconnetje en gepreoccupeerd door onze eigen to do lijst, terwijl we beter met mekaar een koffie zouden drinken en naar mekaar luisteren. Of op zijn minst dingen samen doen in plaats van onze individuele goestingskes na te jagen.