Nele. Mijn lief. Mijn safe haven. Mijn vluchtoord. Mijn luisterend oor. Mijn troost-bieder. 

Maar ook Nele die Haiko graag mocht en 2.5 jaar op afstand moest toekijken. Die fulltime zelf mama en ja ook vaak ploetermoeder is van twee opgroeiende tienermeiden met elk hun eigen behoeftes, zorgen en taxi-noden.  Die alle verhalen over Haiko van mij moest horen nadat we mekaar een week niet live zagen en enkel eens over messenger mekaar spraken en dat dan nog tussen onze respectievelijke soep en patatten. En dat van op afstand kijken, betekent dat je niets kan doen dan af en toe luisteren naar de papa en hem proberen met de info die doorsijpelt te ondersteunen en troost te bieden. Dat is niet altijd makkelijk geweest en eerlijk, ik was er me vaak veel te weinig van bewust. Slechts een enkele maal vroeg ik aan haar of het wel ging en wat dit met haar deed, niet vermoedend dat zij ook verdriet had omwille van wat Haiko overkwam. Let wel, ze was er op alle cruciale momenten bij, maar toch...heel vaak was het langs de zijlijn toekijken. 

Ik ben haar dan ook erg dankbaar voor al het geduld dat ze heeft opgebracht gedurende de hele periode tot Haiko's dood. Dat ze erg haar best deed om gewoon mijn lief te blijven en los te laten dat ze meer had willen betekenen, maar door zeer begrijpbare omstandigheden niet kon bijdragen wat ze misschien wel had gewild. 

Zij is al die tijd voor mij SUPERbelangerijk geweest. In Kortijk kon ik even afstand nemen, tot rust komen, ventileren met een volwassene, gewoon in de buurt zijn van iemand waarvoor je veel warmte voelt en veel warmte van terugkrijgt. Zonder haar was dit dubbel zo zwaar geweest.