9 oktober 2023

Life on Mars op An American Horror Story. Een bericht van Caro: "we zijn begonnen". Illia en ik zitten in het donker. Ik hoop dat de euforie van dat lied in Haiko mag triomferen de volgende drie dagen. Voor de achtste keer gaat het goedje bij hem naar binnen. Smeerlapperij tegen nog grotere smeerlapperij waarvan, zo wordt ons gezegd, eigenlijk niet meer kan gewonnen worden. Hij is gestart. Drie uur geleden had hij daar helemaal geen zin in, vroeg hij zich hysterisch huilend af of hij niet beter zou stoppen en zich te gaan amuseren met vrienden in plaats van dagen misselijkheid te ondergaan. Want waarvoor eigenlijk.
En waarom doet hij iedereen zo een verdriet? En wij hadden toch gezegd dat er wel mogelijkheid op genezing was.
Afgelopen zaterdag, net voor we naar Hasselt zouden vertrekken, ging hij er ook al een keer onderdoor. Huilen uit het diepst van zijn ziel en tussendoor dingen jammeren, waar we eerst niets van verstonden, maar uiteindelijk begrepen dat hij zich afvraagt waarom hij niet blijvend wederkerend chemo kan krijgen een leven lang? Met verstomming en totale verslagenheid, vol lopend van immens verdriet, kregen we geen zinnig woord over onze lippen. Dat was het meest voze moment dat ik ooit in mijn leven meemaakte