Caro

Caro, Haiko's mama is een fenomeen. Caro en ik hebben een haat-liefde-verhouding als ouders. Caro en ik communiceren elk in ons eigen universum en die universa begrijpen mekaar niet altijd zo goed. Vanaf dag 1 van Haiko's diagnose sloten wij een pact samen voor deze uitdaging te gaan ondanks onze moeilijke communicatie en dat doen we nog steeds, met ups en downs. De sleutel tot dit standhoudend pact is respect voor mekaar's anders zijn en van mekaar weten dat onze intenties altijd voortkomen uit een onuitputtelijke liefdesbron voor onze kinderen. 

Maar waarom vind ik Caro een fenomeen?

Wel hierom: Caro werkt sinds jaaaaaren als pediatrisch verpleegkundige op de kinderonco-hematologie en heeft legio kinderen verzorgd, zien komen en gaan, zien weerkomen en weer gaan. Ze heeft er voorgoed uitgezwaaid op weg naar een kankervrij leven, maar ze heeft ook tal keer afscheid moeten nemen van kinderen die niet meer gered konden worden. Na een kwart van haar leven die inzet en opoffering tentoon gespreid te hebben (want dat is verpleegkunde godverdomme) is nu haar eigen zoon een patient en de manier waarop ze daar mee omgaat is dus "fenomenaal". 

Maar dat communicatieprobleem en nu net het feit dat zij de uitgelezen persoon is om voor Haiko te zorgen, speelt ons parten...zij is slachtoffer van haar eigen kennis, waardoor ze heel veel hooi op haar vork neemt. Zeg maar vaak ook gewoon teveel. Ik ben nu in zijn zorg diegene die gezien ons "gescheiden leven" moet afstand nemen, logistiek en daardoor ook mentaal en dat valt me zwaar. Neem daarbij het feit dat ik een drama-queen ben en Caro een vat vol mysterie en je hebt een prachtige mix voor misverstanden, zeg maar frustraties. 

Om de conflicten te vermijden hebben we uiteindelijk beslist een gezinstherapeut te gaan consulteren. Geen van ons wil de ander kwetsen, maar het is al te vaak gebeurd de laatste maanden en we willen beiden voor mekaar en onszelf een oplossing vinden.