There is a light that never goes out.

 

Vannacht om 04u57 is Haiko overleden. 

Gisterenavond had Haiko zelf gevraagd om te mogen inslapen. Dit na dagen van snelle achteruitgang en toenemende niet meer onder controle te krijgen pijn. Het is goed zo. Hij heeft zijn strijd gestreden tot het echt niet meer kon. Nu is er eindelijk rust. 

Haiko ligt thuis op het adres van Caro opgebaard. Wie hem nog een kort bezoek wil brengen kan dit doen op de stationsstraat 179 te Haaltert tussen 14u00 en 17u00 vanaf 28-12 tot en met 30-12-2024. Er is vrije ingang langs de glazen garagedeur, aanbellen hoeft niet.

Er volgt sowieso later nog een levensviering waar we nog over zullen berichten.

 

Met bovenstaande bericht heb ik het vertrek van Haiko op Facebook bekend gemaakt. Beetje koel als ik het zo achteraf lees, maar zo vermeed ik dat ik bij het schrijven te veel zelf door de emotie zou overmand worden en het niet meer neergepend krijgen. 

Vandaag, wanneer ik het vervolg hier opteken, zijn we 05 januari 2025. Een nieuw jaar heeft zich ondertussen aan ons gemanifesteerd. Een bewogen nieuw jaar, waarin we ons eerste kind ondertussen ook letterlijk aan de aarde teruggeven hebben. Eergisteren, om precies te zijn is Haiko in het crematorium van Lochristi voor onze ogen de derde oven van rechts naar binnen gegleden. Het was een erg bizar moment toen we daar met 6 achter een ceremoniële afsluiting op drie industriële ovens stonden te kijken. Ik vermoed zelfs dat er in de andere twee ondertussen ook verbrandingen aan de gang waren. Zo clean en cool had ik het me niet voorgesteld, maar anderzijds snap ik het wel. Het moet vooruitgaan, er sterven er nog.

Ik was helemaal niet gestresseerd die 3de januari. Ook niet de dag ervoor. Dat kon al niet meer na drie intense dagen van bezoek aan Haiko bij Caro thuis. Wat een massa mensen zijn er langs geweest. Sommigen van zijn vaste vriendenkring waren er elke dag. Als een roedel jonge wolven die komt waken over een gestorven jong. De eerste die mijn nog komt aandraven met hoe slecht het met de jeugd gesteld is, kan van mij een welgemeende draai om zijn oren krijgen. Gasten als Ward, Siebe, Ella, Febe, Emiel en Jens zijn samen met zijn hele scouts- entourage een zegen geweest voor Haiko. Zij hebben Haiko gedurende zijn hele parcours nooit achter-, noch losgelaten en ik zal hen daar allen eeuwig dankbaar voor zijn. 

Een oud-lid van de scouts heeft Haiko's kist gemaakt. Jullie vinden hieronder een foto. Ze werd door vrienden en familie versierd met onze handomtrek en kleine tekstjes. Eerst met potlood door iedereen individueel, daarna gingen broer, zus en vrienden er nog eens langs met een brandpen. 

De bezoekdagen tussen 14u00 en 17u00 waren zoals ik al zei intens, maar erg warm en mooi. In wat een spontane gezelligheid heeft Haiko zijn laatste dagen thuis  mogen doorbrengen. Ik ben Caro en Hanne hier erg dankbaar voor.

Het was vrijdag 27-12-2024 iets na 22u00. Ik lag op de sofa te suffen met de televisie aan. Xan was een goed half uur eerder naar bed gegaan en Illia was die avond op logement bij haar vriendin Fien, met wie ze de dag erop naar Nederland zou trekken voor een bezoek aan een oorlogsmuseum. Zover is het nooit gekomen. Om 22u07 verscheen Caro's naam in Whatsapp..."Hey Kevin. Haiko wil inslapen".

Nadat mijn hart oversloeg en de adrenaline mijn hele lichaam in een fractie van een seconde overnam heb ik nog even tegengestribbeld met onzin als "Hoe nu zo plots? " en "Ja, maar Xan ligt al in zijn bed.", maar toen druppelde de realiteitszin vlug weer naar binnen. Ik heb Xan gewekt, die de boodschap net als zijn papa eerst met nonsens beantwoordde: "Ja maar toch niet opnieuw om er dan op terug te komen he papa?". Daarna volgden de tranen.

Hoe alles de eerste uren na aankomst bij Caro verliep, kan ik me gewoon echt niet meer in de juiste volgorde herinneren. Feit is dat Koester er ondertussen net ook was en men de opstart van de palliatieve sedatie aan het voorbereiden was. De eerste inspuiting met Ketalar maakten niet veel indruk op Haiko's lichaam. Dat is ook niet vreemd, gezien hij dat goedje al maanden in combi met morphine innam en er dus al serieus resistent tegen was geworden. Een ander product werd aangesloten op zijn portacat met het plan hem gedurende 24 uur steeds dieper laten in te slapen om daarna een nog zwaarder product te gaan toedienen en zo zijn dood af te wachten. Gelukkig voor hem, maar ook voor ons heeft het zo lang niet moeten duren en overleed hij in de ochtend van zaterdag 28 december om 04u57.

(Dat ik dat hier allemaal zo moet neerpennen is van de pot gerukt. Een palliatieve sedatie kan makkelijk een 3 tot 4 dagen en langer duren. Dat je na 2.5 jaar zo afzien en vechten nog niet eens kan beslissen dat je er mee wil stoppen en euthanasie plegen is g...domme een pure schande. Op de moment dat je voor euthanasie gaat, moet je het 2 keer duidelijk uitspreken en moeten beide ouders officieel op papier akkoord gaan en dan pas kan je een aanvraag doen die makkelijk pas na een paar dagen al dan niet wordt goedgekeurd. Gevolg is dus dat men met palliatieve sedatie daar om heen surft en iemand dagen kan liggen wachten, weliswaar in een diepe slaap, op zijn zelf gekozen dood. En wat een fijne dagen voor geliefden die er op moeten toekijken en wachten tot het zover is! )

Zijn beste vrienden, grootouders, mijn lief en dochters zijn nog allemaal afscheid komen nemen en hij heeft ze nog allemaal verdoofd gedag gezegd met een " Love you" en kneepje met de zwakke hand.

Caro en Barbara zouden waken. Ik had aangeboden te waken zodat Caro een paar uur de slaap kon proberen vatten, maar dat voorstel ving bot. Caro zou van haar zoon niet meer wijken. Ik ben toen naar huis gekeerd om daar nog een uur naar de lichtbak te staren om tegen drie-en nog aangekleed toch in te dommelen...twee uur later, badend in het zweet van de slaap in een te warme woonkamer, was ik net weer wakker, toen opnieuw Caro in Whatsapp verscheen. 

"Hey Kevin, Haiko is 10 minuten geleden overleden" .  Ik haalde diep adem en zei: "OK, ik kom eraan".

Bij aankomst waren Caro en Barbara Haiko aan het wassen. Ik bleef op afstand toekijken hoe deze twee dappere vrouwen dit heel sereen deden. Verpleegkundigen, het blijft een vreemd, maar oh zo nodig volkje. Aan Barbara ben ik trouwens ook nog 1000 dankjewels verschuldigd. Elke dag van bij Haiko's overlijden is zij aanwezig geweest bij Caro thuis. Voor praktische hulp en onophoudelijke steun.

Haiko is de volledige daarop volgende week thuis opgebaard gebleven tot de de dag van zijn crematie, de vrijdag erop, 03 januari 2025. Dat ik daar in meegegaan ben met Caro stemt me nog steeds erg blij. Het is zo mooi om je kind nog bij je te houden zolang het kan. Na een dag voelt dit al heel natuurlijk aan en passeer je gewoon eens bij hem, al was het om gewoon "hey kerel" te zeggen. Dat hij heel die tijd in één van zijn ouderlijke woonsten mocht blijven in het gezelschap van al wie hem lief is en omringd door zijn crews van school, de scouts, andere vrienden en familie...waar kan je beter zijn?