Op wandel door Kortrijk voel ik me opgelaten. Ik besef hoe graag ik door de stad kuier en gewoon rondkijk. Rondkijken naar de mensen op straat, maar ook naar huizen en andere gebouwen. En vooral ook als kan naar binnen kijken en zien wat mensen aan het doen zijn of hoe ze leven. Niet uit voyeurisme, maar uit pure interesse voor de wereld om me heen. Het zijn allemaal impulsen waar ik enorm van genieten kan en dat terwijl ik ook nog frisse buitenlucht inadem en in beweging ben.

En dan overvalt het me plots. Een tristesse om het besef dat Haiko niets van dat soort sensaties ooit nog zal kunnen meemaken. Niet dat hij zo vaak op wandel ging door de stad, maar hij was zo graag buiten onder de mensen. Geen moment heeft hij laten liggen om op stap te kunnen. Skaten, scouts, balletje trappen, rondhangen ergens tijdens de middagpauze...als het maar erop uit was en liefst zo lang mogelijk. Niets van dat opgelaten zijn kan hij nu nog voelen en ik wel.  Dat maakt me triest en vervult me van een, ik weet het, irrationeel, maar toch vaak wederkerend schuldgevoel. 

 

Ik zal me nog vaak moeten verzetten tegen dat schuldgevoel. Zin om op vrijdag eens op café te gaan , eens gaan dansen... maar dan bedenken dat dat niet kan te weten dat Haiko een paar weken terug nog bij me thuis in de zetel zat en vertelde hoe hij zich voelde en wat hij nog had gewild...ik kan dat nu nog niet maken, nu nog niet.

 

Dat jij er niet meer bent vriend is de grootste teleurstelling in mijn leven. Dat ik na lang worstelen met mijn zelfbeeld en andere onzekerheden eindelijk bijna alles op een rijtje had: relationeel, professioneel, financieel...en dan nu dit...

Ik mis wie je was in welke toestand ook. Ik mis de warmte van je in huis te hebben, het je dubbel lief hebben omwille van je ziekte. Jij bent de dapperste die ik ooit heb gekend. Ik zal dat dapper zijn voor je verder zetten maar je ook vaak zo hard missen. Je fleecekes, je "floeren" broeken, je Nike's, je druk zijn in de ochtend, je soms volledig afwezig zijn overdag, je onnozelheden, je getreiter,...jij en de warmte die zelfs op het einde en ondanks de miserie van je afstraalde, lieve Haiko. Ik mis je.