Ik heb mezelf iets wijsgemaakt. Voorgelogen. Overschat.
De afgelopen weken hebben me duidelijk gemaakt dat, hoe positief je intenties ook mogen zijn en hoe rationeel je ook poogt te blijven, de rouw als een dief in de nacht onder je vel kruipt en zich dan net als die vuile kanker van Haiko, langzaam maar gestaag meester maakt van je lichaam en geest.
De adrenaline is gaan liggen, het gevoel van bevrijding van een al te lange periode onder het bewind van generaal Synovia Sarcoma is weggeëbd, terug de grote zee van "normaliteit" in.
En dan blijft alleen rauw verdriet.
Het overvalt me vooral als ik alleen ben, alleen met mijn gedachten. Ik zie hem nu ook vaker verschijnen en vooral nog zoals ik hem herinner in zijn ziekte-periode. En dat doet me het meest van al pijn. De flash-backs van beelden waarin hij rondpikkelt en treurig was omdat niks nog ging zoals vroeger, niks nog zeker was. En opnieuw moest hij dan toch aan zijn dag beginnen.
Ik weet het, compassie met zijn situatie is nu niet meer nodig, hij leeft het niet meer en heeft rust.
En toch wringt het binnenin. Het lijkt alsof ik nu pas onderga waar ik tijdens zijn strijd geen tijd en ruimte voor heb gehad. Dat ik het nu pas onnoemelijk veel niet kan verdragen dat hij zo heeft moeten afzien. Vloeken als voerman doe ik soms. Stevige rock op volume 11 zetten in de auto en, mezelf in toom houden om niet heel hard te gaan rijden. Pure boosheid die eruit moet. Dat en janken. De afgelopen drie weken meer dan de vorige 2,5 jaar bij mekaar.

Sometimes it snows in Kevin. 

(And still I'm doing pretty fine)

Liefste Haiko. Papa treurt, maar met opgeheven hoofd. Voor jou, mezelf en al wie me lief is.