Eerste keer op café...

 

Gisterenavond in café Vredeplein afgesproken met Joerie. Fervent (wereld)reiziger met z'n Defender 4x4 voorzien van daktent. Hij vroeg me paar dagen eerder of hij Haiko-stickers kon bekomen om op unieke reisbestemmingen achter te laten.  Te weten dat Joerie met zijn 4x4 al door Lapland cruisde en graag moeilijk te bereiken en berijden stekjes opzoekt, liep ik daar direct warm voor en spraken we af.

Ik had de hele avond leuke babbels met bekenden en minder bekenden en dat deed deugd. De pintjes zullen er ook wel voor iets tussen gezeten hebben.

Maar vandaag...vandaag heb ik mijn boodschappen gedaan en blijf ik voor de rest van de dag bewust en schaamteloos binnen. En ik doe...niks...

Geest en lichaam hebben  nood aan een portie rouwproces. Het is mooi om bij tijd en wijl over Haiko en onszelf te mogen praten, maar het vraagt ook onnoemelijk veel energie. En dus moet ik er op tijd en stond tussenuit. Smartphone uit, zetel in. Gehuld in één van Haiko's joggingbroeken en zijn oranje Carrhart-sweater beperken mijn inspanningen zich vandaag tot sneukelen, mijn favoriete muziek beluisteren en het in huis melig gezellig maken. Ik brand tientallen kaarsjes rondom zijn urne en nestel me in de warmte van herinneringen. Tot de komst vanavond van Xan en Illia is het all communications out.

 

(Ik schrijf die dag nog onderstaande neer, een modeste poging tot poëzie, maar wel hoe ik me die dag voel)

 

Wees dapper,

maar onderschat het niet.

Wees positief,

maar onderschat het niet.

Er is bevrijding en frisse lucht,

maar vooral immens verdriet.