Ik vraag me al maanden af hoe ik er ga toe komen om neer te pennen wat ik me sedert de vaststelling van Haiko's tumor in augustus 2022 allemaal bedacht heb en hoe ik poog er mee om te gaan zonder mezelf te verliezen en meer nog, het een plaats te geven. En wat moet dat voor Haiko niet zijn? Als 15-jarige, in de tiener-prime van zijn leven plots ernstig ziek en even later zelfs palliatief verklaard worden? Maar mijn struggle en zijn hersenspinsels verdwijnen in het niets wanneer echte fysiek pijn ten tonele verschijnt. Daar is niemand tegen opgewassen. Aanhoudende pijn kraakt je vroeg of laat volledig. De martelgang die Haiko al 18 maanden ondergaat is ronduit en ontegenspreekbaar onmenselijk. Haiko met opgetrokken benen op de rug liggend, grimassen trekkend alsof hij levend in brand is gestoken en kreunend, nee donker rauw brullend zijn pijn verbijt...het zal voor altijd op mijn lenzen gebrand staan. Er zijn crisissen geweest van een paar uur waarvan ik me nog steeds afvraag waar hij nadien nog de kracht vond om verder te vechten. Eigenlijk weet ik het antwoord daarop wel: levenswil. Eindeloze vechtlust en liefde voor zijn familie en vrienden. Over die vriendschappen wil ik het later nog eens hebben trouwens.