Tot zover de zomer!
De zomervakantie zit erop. Tijd voor een update...
En ondertussen zijn we trouwens 10 september. Tja, soms houdt het na 1 zin op, die zin om een update te schrijven. Bang om de dag erna alweer terug te moeten komen op positief nieuws...de boel te jinxen zoals ze zeggen. Een andere keer geen zin om alweer relaas te moeten doen van alweer een nieuwe uitdaging die ons en zijn pad kruist. Soms gewoon geen zin er wat dan ook over te vertellen of er ook maar wat over te denken. Omdat we er na 18 maanden allemaal doodmoe van zijn. En zelfs de grootste vechters geraken ooit uitgeput. Het legt een grote druk op de broer en zus, partners, grootouders en maakt intermenselijke relaties dan ook pokkemoeilijk.
Haiko heeft deze zomer gedaan wat hij gepland had. Twee kampen, paar concerten, alles onder begeleiding van dichtbij of op afstand en steeds vergezeld van twee pijnpompen, genaamd sister Morfine and uncle Keta. Eind deze zomer bleken deze twee laatste ook Haiko's toevluchtsoord te worden om de realiteit te ontvluchten. Regelmatig werd zonder ons medeweten handmatig een extra dosis bijgeduwd om te kunnen roezen. Hij liep er al een poos erg apathisch bij door de gewenning en gaf zelf toe niet zomaar gewoon "opgewekt" te kunnen zijn. Je kan het hem onmogelijk kwalijk nemem dat hij het roezen verzweeg en er na dat we erachter kwamen ook nog een poos over loog.
Om de verslaving te proberen breken, besliste "Koester", de pijnbestrijding terug enkel te gaan proberen met morfine-plakkers en de ketamine af te bouwen en vrij snel niet meer te gaan toedienen. Dit tot grootse ongerustheid bij Haiko en ons over de mogelijkheid op het terugkeren van zware pijncrisissen...
En dan, jawel, volgt de zoveelste heropstanding van een 16-jarige met onuitputtelijke wil om het leven tot zich te nemen...de morfine-plakkers blijken voldoende, mits af en toe een extra pil, en Haiko is sinds een week of twee in zijn beste doen sinds maanden, zoniet een jaar...de pijn onder controle, mentaal aanwezig zoals we hem graag kennen en afgelopen weekend volledig zelfstandig met de scouts op overgangskamp.
De oude wordt hij nooit meer. Zijn energie is beperkt. De ene dag is de andere niet en hij heeft veel rust nodig. Hij probeert paar uur per dag als vrije leerling van het zesde jaar naar de les te gaan sinds aanvang van het schooljaar, passeert twee keer per week op de reva en hij is vorige week met drumlessen begonnen.
En wij, wij bekomen een heel klein beetje van wat hem betreft en koesteren zijn betere periode. Dit alles in de wetenschap dat ondertussen de tumor blijft groeien en de chemopillen die hij nu neemt slechts vertragend werken. Maar koesteren zullen we en doorgaan ook.